تاب آوری فرهنگی چیست؟

تاب آوری فرهنگی چیست؟ این مقاله نشان خواهد داد که چگونه لنز فعالیت های میراث اجتماعی و نقش “از پایین به بالا” کار داوطلبانه می تواند به عنوان یک کاتالیزور برای ایجاد جوامع تاب آورتر در روستاها عمل کند.

تاب آوری فرهنگی چیست؟

تاب آوری فرهنگی: تولید میراث جامعه روستایی، آرشیو دیجیتال و نقش داوطلبان

Cultural resilience: The production of rural community heritage, digital archives and the role of volunteers

مقاله زیر به یک خلأ مهم در ادبیات مربوط به مفهوم تاب آوری می پردازد. تا به امروز، فعالیت فرهنگی در رابطه با جوامع تاب آور توجه کمی شده است و این مقاله نشان خواهد داد که چگونه لنز فعالیت های میراث اجتماعی و نقش “از پایین به بالا” کار داوطلبانه می تواند به عنوان یک کاتالیزور برای ایجاد جوامع تاب آورتر در روستاها عمل کند.

مناطق این حوزه، از مناطق روستایی ایجاد می شود که دارای هویت مکانی قوی هستند که از طریق بازتولید شیوه های فرهنگی سنتی در کنار تأثیرات معاصر شکل گرفته است.

این هویت ها از طریق مجموعه ای متنوع از دانش ها، تاریخ ها و آداب و رسوم اجرا و ساخته می شوند. تولید مداوم آن‌ها می‌تواند برای هویت جامعه مرکزی باشد زیرا تلاش می‌کنند تا روایت‌های خود را از تاریخ و مکان قابل مشاهده کنند.

فراتر از این، سازمان‌های میراث فرهنگی اجتماعی نیز شروع به ایجاد «تأثیر» کرده‌اند که صرفاً از منافع میراث دور می‌شوند و اغلب ساختمان‌ها را احیا می‌کنند و خدمات اجتماعی ارائه می‌نمایند.

این موضوع برای برجسته کردنِ چگونگیِ ایجاد تاب‌آوریِ جمعی از چنین فعالیت‌های میراث فرهنگی استفاده خواهد شد. یک روند بیشتر (در بریتانیا) برای گروه‌های میراث اجتماعی برای دیجیتالی کردن مجموعه‌ها بوده است، به دلیل تأثیر تحول‌آفرینِ درک شده برای بازسازی جامعه، تقویت انسجام جامعه و مزایای بالقوه اجتماعی- اقتصادی.

پروژه CURIOS (مخزن‌های فرهنگی و سیستم‌های اطلاعاتی) با مشارکت گروه‌های میراث اجتماعی، دو مطالعه موردی را در مناطق روستایی اسکاتلند بررسی می‌کند که می‌پرسد چگونه فعالیت‌های اجتماعی، همبندی و آرشیو دیجیتال می‌توانند از علاقه به میراث محلی حمایت کنند و همچنین به توسعه جوامع تاب آورتر کمک کنند.

این مقاله مفهوم تاب آوری را از دریچه میراث فرهنگی به عنوان وسیله ای برای ایجاد جوامع تاب آورتر درک می کند. این رویکرد چیزی است که ادبیات مربوط به تاب‌آوری تا حد زیادی در بررسی آن ناکام مانده است، اما باید به آن بپردازد تا فرآیندهایی را که از طریق آن جوامع در مکان‌های روستایی، دورافتاده و پیرامونی ایجاد می‌کنند، مورد بررسی قرار دهد (به Callaghan and Colton, 2007, Roberts and Townsend مراجعه کنید. ، ۲۰۱۵).

با تحقیق در مورد فعالیت های تحت رهبری جامعه در مکان های روستایی، در بیشتر موارد مجموعه متفاوتی از جغرافیا، سیاست، سیاست خِرد و بازنماییِ مکان و فضا به وجود می آید، به ویژه با عدم پیروی از تعصب شهری (اغلب به عنوان کانون اصلی فعالیت فرهنگی).

میراث فرهنگی در بسیاری از مناطق روستایی در سطوح مختلفی فعالیت می‌کند، از موزه‌های حرفه‌ای و خدمات شوراها گرفته تا گروه‌های داوطلبانه مانند جوامع تاریخی. کار دومی است که این مقاله به سه روش بازگشایی می‌کند:

اول اینکه منظور از مفهوم تاب‌آوری در این زمینه چیست، و چرا، اگرچه مشکل‌ساز است، اما هنوز اصطلاح مفیدی برای تفکر است.

ثانیاً، چگونه کار داوطلبانه فرهنگی/میراثی جامعه، جوامع تاب آوری را ایجاد می‌کند که فراتر از کارکردهای صرفاً فرهنگی هستند.

و ثالثاً، چگونه در محیط معاصر، تاب آوریِ مداومِ آنها منجر به تغییر به سمت رسانه‌های دیجیتال برای جمع‌آوری و انتشار میراث از طریق پروژه‌هایی مانند CURIOS و همچنین سایر رسانه‌های دیجیتال مانند وب‌سایت‌ها، وبلاگ‌ها و رسانه‌های اجتماعی شده است.

دیدگاهی که با پیروی از تولید میراث فرهنگی جامعه روستایی مبتنی بر مکان ارائه می‌شود، دیدگاه متفاوتی را در ادبیات تاب‌آوری ارائه می‌کند که تلاش می‌کند با قرار دادن آن در چارچوب عامل انسانی و سیستم‌های اجتماعی، تعاریف بوم‌شناختی این واژه را پشت سر بگذارد.

مقاله با معرفی (به طور خلاصه) پروژه CURIOS آغاز خواهد شد. این پروژه شامل تحقیقات بین رشته ای نوآورانه است. عنصر علوم کامپیوتری پروژه شامل توسعه جدید فناوری‌های وب معنایی/ داده‌های پیوندی است که به طور خلاصه در بخش ۲ مورد بحث قرار خواهد گرفت.

با این حال، این مبحث، جنبه جدیدی از علوم اجتماعی است که تمرکز این مقاله خواهد بود. سپس این مقاله مفهوم تاب‌آوری را در رابطه با فعالیت‌های جوامع میراث اجتماعی در مکان‌های روستایی پیش از شروع به باز کردن مکان‌یابی میراث اجتماعی و مسئولیت فرهنگی آن در رابطه با جوامع تاریخی مورد تحقیق باز می‌کند.

سپس تأکید بر روی چگونگیِ روی آوردنِ گروه‌های میراث اجتماعی تاب آور به یک عمل دیجیتال در حفظ میراث تاریخی و فرهنگی خود تغییر خواهد کرد.

در نهایت، مقاله با یافته های اصلی خود به پایان خواهد رسید.

پژوهش

CURIOS یک پروژه بین رشته‌ایِ مبتنی بر تحقیقات علوم اجتماعی و علوم کامپیوتر است که در ارتباط با گروه‌های میراث اجتماعی برای ایجاد سیستمی که از فناوری وب معنایی/ داده‌های پیوندی استفاده می‌کند (به ماکلا و همکاران، ۲۰۱۲، برای موارد قبلی مراجعه کنید) توسعه یافته است.

این مهم به منظور ایجاد یک پلتفرم نرم افزاری عمومی، تاب آور و “آینده پژوه” است که می تواند به داوطلبان میراث اجتماعی کمک کند تا حضور دیجیتالی خود را حفظ کنند که در طول زمان پایدار است.

کلید توسعه این پروژه، انجام تحقیقات تجربی در مورد شیوه‌های عملکرد گروه‌های میراث اجتماعی، به منظور درک فرآیند اجتماعی‌شده کار حافظه (Nora, 1989) است که در حال وقوع می باشد.

این موضوع از نظر چگونگیِ حرکت ما به سمت توسعه CURIOS بسیار ارزشمند بوده است، اما به خودی خود باعث ایجاد تحقیقات نوآورانه در علوم اجتماعی نیز شده است.

ما با دو نمونه مطالعه موردی در روستاهای اسکاتلند کار کرده‌ایم، یکی با گروه‌های Comainn Everydraidh (گالیک برای انجمن‌های تاریخی) مبتنی بر جزیره لوئیس به نام اتصالات هبریدی و دیگری با جوامع تاریخی مستقر در شهر پورتسوی در ساحل موری.

هر دو مطالعه موردی دیدگاه‌های بسیار مرتبطی را از نظر نحوه اعمال رفتار تاب آور از طریق فعالیت‌های فرهنگی ارائه می‌دهند که به نوبه خود به تمایل به توسعه مجموعه‌های دیجیتال منجر شده است.

علاوه بر این، هر منطقه مورد مطالعه در یک مکان روستایی (در اسکاتلند) است که به نوعی پیرامونی و دور از مراکز شهری مستقرتر و دارای منابع بیشتر است. هر یک از آنها با مسائل مربوط به کاهش جمعیت و پیری جمعیت مشترک در مناطق روستایی و همچنین مواجهه با اتصال پهنای باند کمتر در مقایسه با مناطق شهری روبرو هستند.

در این نمونه‌های مطالعه موردی است که مبتنی بر کار تجربی زیر خواهد بود. در هر دو مورد، جوامع تاریخی گروه‌هایی از داوطلبان را نشان می‌دهند که تلاش می‌کنند روایت خود را از تاریخ بیان کنند که عمدتاً ناشی از حس جمعی آن‌ها از مکان است، و در فرآیند انجام این کار، از نظر وظایف خود برای ایجاد تاب آوری پیشرفت بیشتری کرده‌اند، تغییراتی را اعمال می کنند و گاهی جوامع را از طریق تولید تاریخی خود به یکدیگر پیوند می دهند.

توجه به این نکته مهم است که گروه‌های لوئیس و پورتسوی تاریخچه و دلایل بسیار متفاوتی برای به وجود آمدن دارند، با این حال هر دو جنبه‌های تاب‌آوری فرهنگی را در نحوه کار و عملکردی که انجام داده‌اند و انجام می‌دهند به تصویر می کشند.

مقاله زیر آشکار خواهد شد. این دو مطالعه موردی بینش‌های جالبی را در مورد نقش میراث اجتماعی برای ایجاد جوامع تاب آور و همچنین اینکه چرا هر دو تمایل دارند مجموعه‌های خود را در فرم‌های دیجیتال در کنار مجموعه‌های آنالوگ خود نگه دارند، ارائه می‌دهند.

CURIOS به عنوان یک برنامه کاربردی، شکلی از تحقیق میدانی را نشان می دهد (رجوع کنید به ریسون و برادبری، ۲۰۰۶) که از توسعه خود از فناوری های دیجیتال به عنوان مکانیزمی استفاده می کند که می تواند جوامع روستایی را قادر سازد تا از طریق تقویت شیوه های موجود تاب آورتر باشند.

نیاز به استفاده از فناوری دیجیتال، نیازی است که در آن خود جوامع به عنوان گام بعدی در اقدامات جاری خود شناسایی کرده‌اند و نشان‌دهنده راهی است که در آن مجموعه‌های خود را فراتر از محل خود سوق دهند.

کاستل (۲۰۰۱:۱۵۵) اشاره می‌کند که فناوری‌های ارتباطی «فضای جریان‌ها» را نشان می‌دهند که تا حدی تواناییِ جمع‌کردنِ مسائلِ ایجاد شده توسط فاصله جغرافیایی را دارد.

این موضوع اجازه می دهد تا مکان های دور و افراد از طریق فناوری به هم متصل شوند و همچنین به جوامع محلی امکان می دهد راه های جدیدی برای کار با یکدیگر و همکاری پیدا کنند. این امر به ویژه برای مناطق روستایی مهم است به عنوان گالووی و همکاران (۲۰۱۱) اشاره کرده اند که فناوری های دیجیتال به عنوان ابزاری برای بقا بیشتر و بیشتر مورد اعتماد قرار گرفته اند.

از این رو، آشکار شدن این فرآیندها همان چیزی است که کاغذ می‌خواهد در رابطه با تاب‌آوری مورد توجه قرار گیرد که به موجب آن، فناوری دیجیتال بر روی تاب‌آوری جوامع روستایی ساخته شده و آن‌ها را افزایش می‌دهد، زیرا آنها ساختارهای «آنالوگ» یا تولید فرهنگی موجود را به شکل‌های «دیجیتال» منتقل می‌کنند.

بنابراین فناوری دیجیتال به عنوان یک عاملِ کمک کننده در راه هایی که در آن تاب آوری جامعه می تواند به روش های جدید و نوآرانه ایجاد کند، دیده می شود.

تاب آوری

در علوم اجتماعی، مفهوم تاب‌آوری با تفکر از طریق روش‌هایی که فرهنگ و فعالیت فرهنگی از طریق تمرین رفتار تاب‌آور ایجاد می‌کنند، درگیر نشده است (در روان‌شناسی بحث‌هایی در این مورد وجود دارد، به عنوان مثال به ترون و همکاران، ۲۰۱۵ مراجعه کنید).

بنابراین، این مقاله مفهوم تفکر و اثبات تجربیِ راه‌هایی را که در آن شیوه‌های فرهنگی رفتارهای تاب‌آور را برای جوامع روستایی ایجاد می‌کنند، توسعه می‌دهد.

مفهوم تاب‌آوری با سرعتی بسیار سریع در ادبیات علوم اجتماعی اخیر توسعه یافته است، و اگرچه این مفهوم سابقه بسیار طولانی‌تری دارد (به Skerratt، ۲۰۱۳ مراجعه کنید)، اما ظهور اخیر آن در پی رکود اقتصادی فعلی بوده است.

در اینجا اغلب بر حسب نحوه واکنش جوامع به شوک‌های خارجی توضیح داده می‌شود (به عنوان مثال، پایک و همکاران، ۲۰۱۰، ویلسون، ۲۰۱۰)، اما به دنبال نتایج Skerratt (2013:36) برای دور شدن از این موضوع، این مقاله می‌خواهد بررسی کند که چگونه عامل انسانی برای تاب آوری در ارتباط با تولید مستمر منابع میراث اجتماعی نقش اساسی دارد.

این امر با پیشنهاد این که در زمینه میراث اجتماعی، مفهوم تاب آوری به عنوان عامل انسانی از دو جهت مفید است، انجام خواهد شد.

یکی، درک مناسبی از چگونگیِ نگهداری و انتقال مجموعه‌های فرهنگیِ مختلف در نسل‌های بعدی به دست می‌دهد.

دوم، مجموعه‌ای از روابط و ارتباطات را به‌طور منظم توصیف می‌کند که همچنان آن مجموعه‌های فرهنگی را در روزگار کنونی حفظ می‌کند، به‌ویژه زمانی که شیوه‌ها به سمت اشکال دیجیتال پیش می‌روند.

در انجام این کار، هدف این است که مفهوم تاب آوری را گسترش دهیم تا در نظر بگیریم که چگونه با درک «توپولوژی روابط بین افراد» (آدامز و گوس، ۲۰۰۳: ۴۱۹)، این مکان در هر دو شکل فیزیکی و مجازی ایجاد می کند. تاب آوری فرهنگی چیست   تاب آوری فرهنگی چیست   تاب آوری فرهنگی

برای درک این شکل از تاب آوری، توجه به اهمیت فعالیت فرهنگی به عنوان یک محرک کلیدی برای این اقدامات ضروری است. این چیزی است که تا به امروز توسط کار آکادمیک در مورد تاب آوری (کالاگان و کولتون (۲۰۰۷)) به آن پرداخته نشده است.

در ادبیات تاب‌آوری، به دلیل پایه‌گذاری آن در مطالعات اکولوژیکی و در نتیجه یک شروع داروینیست اجتماعی (نگاه کنید به هولینگ، ۱۹۷۳، ۱۹۸۶ و هولینگ و همکاران، ۱۹۹۵)، تاب‌آوری اغلب حول زمینه‌ای است که جوامع چگونه به شوک‌های خارجی واکنش نشان می‌دهند.

در اینجا، جوامع تاب‌آور آن‌هایی در نظر گرفته می‌شوند که به حالت پیش از اغتشاش بازمی‌گردند و با شوک‌های بیرونی به هنگام وقوع برخورد می‌کنند.

با این حال، با نگاهی به این موضوع، لنز فرهنگ، مجموعه‌ای از سؤالات دشوار را برای این تفسیر به وجود می‌آورد که تاب‌آوری چیست و رویکردی بسیار گمراه‌کننده را در مورد چگونگیِ توسعه و تغییر مستمر جوامع روستایی – چه به دلیل تأثیرات خارجی یا تأثیرات داخلی – پیشنهاد می‌کند.

آجر، ۲۰۰۰، دیویدسون، ۲۰۱۰، و اسکرات (۲۰۱۳) همگی درباره این موضوع بحث می کنند که چگونه ایده شوک ها به جوامع تا حدودی ناقص است، به ویژه هنگامی که عامل انسانی را به مفاهیم تاب آوری وارد می کنیم.

این به این دلیل است که در بیشتر موارد، جوامع موجودیت‌های ادامه‌دهنده‌ای در یک محل هستند که عاملیت خود را برای توسعه دارند که لزوماً توسط شوک‌ها تحریک نمی‌شود.

در تلاش برای دور شدن از چارچوب‌های بوم‌شناختی که این اصطلاح را توسعه داده‌اند، کاربرد چارچوب سیستم‌های فیزیکی در تحقیق سیستم‌های اجتماعی را زیر سوال می‌برند.

آجر (۲۰۰۰) و دیویدسون (۲۰۱۰)، اگرچه هنوز در یک چارچوب اکولوژیکی کار می کنند، این مسائل را به خوبی مطرح می کنند و اسکرات (۲۰۱۳) این موضوع را گسترش می دهد در حالی که مستقیماً از چارچوب اکولوژیکی فاصله می گیرد و سؤالات مربوط به مالکیت زمین جامعه را در نظر می گیرد.

علاوه بر این، Magis (2010) استدلال قانع‌کننده‌ای با توجه به اینکه چگونه جوامع دائماً در حال تغییر و پویایی هستند ارائه می‌دهد (مانندی که اغلب در ادبیات شهری بحث می‌شود، به هال، ۱۹۹۸ مراجعه کنید).

در اینجا، نواحی روستایی با توجه به تغییراتی که هم به صورت خارجی و هم به صورت محلی ایجاد می‌شوند، دائماً در حال تغییر هستند و این تغییر دائمی هم برنامه‌ریزی و هم عاملیتی که در حال وقوع است منعکس می‌شود (مگیس، ۲۰۱۰).

برجسته نمودنِ یک رویداد، یا شوک، که در پس زمینه ای از اختلال دائمی تنظیم شده است، به این معنی است که اغلب دشوار است که یک واکنش تاب آور خاص را انتخاب کنید.

علاوه بر این، گاهی اوقات تاب‌آوری ممکن است به حالتی که قبلاً مختل نشده است، بازگردد، بلکه به چیزی کاملاً جدید بازمی‌گردد. Magis (2010:402) به طور دقیق این را اینگونه تعریف می کند:

وجود، توسعه و مشارکت منابع جامعه توسط اعضای جامعه برای رشد در محیطی که با تغییر، عدم قطعیت، غیرقابل پیش بینی بودن و شگفتی مشخص می شود.

اعضای جوامع تاب آور آگاهانه ظرفیت شخصی و جمعی را توسعه می دهند که درگیر پاسخگویی و تأثیرگذاری بر تغییرات، حفظ و تجدید جامعه، و توسعه مسیرهای جدید برای آینده جوامع هستند.

این تعریف زمانی مفید است که شروع به بازگشاییِ پیچیدگی درک اینکه تاب‌آوری چیست و چگونه در سیستم‌های اجتماعی پیچیده به کار می‌رود یا نه، مفید است. کلید این موضوع، مجدداً، زمینه «کارگزاری انسانی» و چگونگی سازگاری یا تلاش افراد مستقر در جوامع با مجموعه‌ای از تغییراتی است که همیشه در حال وقوع هستند، یا تلاش می‌کنند تا دوباره کار کنند یا مقاومت کنند (کاتز، ۲۰۰۴).

بنابراین، کار Magis و Skerratt برای راهی که در آن درک فرهنگی از تاب‌آوری را می‌توان درک کرد، مرکزی است.

به این ترتیب، این مقاله به بررسی راه هایی می پردازد که میراث اجتماعی در مناطق روستایی نشان دهنده فعالیت تاب آور است.

همانطور که فرانکلین و همکاران. (۲۰۱۱:۷۷۱) پیشنهاد می‌کند، بررسی «جغرافیای اجتماعی تاب‌آوری» مهم است و این مقاله این کار را انجام می‌دهد، اما مهمتر از همه، این را بیشتر گسترش می‌دهد تا جنبه‌ها و پویایی‌های فرهنگی را نیز در نظر بگیرد.

در عین حال، راه‌هایی را نیز نشان می‌دهد که در آن چنین تاب‌آوری توسعه می‌یابد، و به ارائه مثالی روشنگر در مورد اینکه چگونه فرهنگ می‌تواند به عنوان یک کاتالیزور در جوامع کوچک روستایی عمل کند، حرکت خواهد کرد.

همچنین با ایجاد گفتگو و همچنین حرکت به سمت ارائه خدمات دیگری که در این مکان‌های پیرامونی و در عین حال پر جنب و جوش از دست رفته‌اند، به‌عنوان وسیله‌ای برای ایجاد یک نقطه تعامل برای جامعه عمل می‌کند.

در توسعه بحث در رابطه با فعالیت فرهنگی و تاب آوری، قبل از شروع این بحث، باید نکاتی را در نظر گرفت.

همانطور که مکینون و دریکسون (۲۰۱۳) به درستی اشاره کردند، برای ایجاد یک احتیاط مهم در این مورد، کاری که تاب آوری انجام نمی دهد، براندازی روابط قدرت موجود است.

این امر تا حد زیادی در درون سیاست خِرد مکان و تأثیرات کلان اقتصاد سیاسی فعلی گنجانده شده است. این چیزی است که اسکرات، که با کارهای مک کینون و دریکسون درگیر است، از پرداختن به آن ناتوان است و تا حدودی از این انتقاد به مفهوم چشم پوشی می کند.

از این رو، همانطور که آدامز و گوس (۲۰۰۳) پیشنهاد می‌کنند، این مرزبندی و شکل‌دهی توپولوژی‌ها است که هم محدود می‌کند و هم به گروه‌های میراث اجتماعی اجازه می‌دهد تا روایت‌های خود از مردم و مکان را از طریق رسانه‌های مختلف تولید کنند.

مرکز تولید آرشیوهای میراث اجتماعی، نیروی کار داوطلبانه ای است که آرشیو را نگهداری و تولید می کند.

این فعالیت اجتماعی و فرهنگی است که نمایندگی انسان را نشان می دهد و تاب آوری را برای حفظ خاطرات و تاریخ های جمعیِ یک مکان خاص شکل می دهد.

این فعالیت‌ها در تولید خود، موارد بیشتری از سیاست‌های خرد را در سطح جامعه ایجاد می‌کنند و می‌توانند مفاهیم مثبت و منفی را به آنها متصل کنند.

به عنوان مثال، آنها گاهی اوقات می توانند تمایزات طبقاتی موجود در جوامع را تقویت کنند، نه اینکه آنها را از بین ببرند – فرهنگ و حفظ آن همیشه زمینه ای بوده است که در آن چه کسی به یاد می آورد و چه چیزی به یاد می آورد،

یک رابطه قدرت گسترده تری را نشان می دهد (نگاه کنید به بوردیو، ۱۹۸۴).
برای درگیر کردن مفهوم تاب‌آوری با کار فرهنگی میراث اجتماعی، بخش‌های زیر به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه فعالیت‌های روزمره ذاتی میراث جامعه تاب‌آوری بیشتری ایجاد می‌کند و چگونه عامل انسانی که توسط این اقدامات ایجاد می‌شود اکنون در حال حرکت است.

برای ادغام روش‌های دیجیتال برای حفظ بهتر دارایی‌های فرهنگی. بنابراین دیجیتالی شدن هم به عنوان یک گام رو به جلو و هم به عنوان فرآیندی تلقی می شود که هدف آن تاب آورتر کردنِ چنین مجموعه ها و تاریخچه هایی در آینده است.

همانطور که استیونسون و همکاران. (۲۰۱۰:۶۰) نشان می دهد، این خود مکان فیزیکی نیست «بلکه مشارکت فعال و مداوم در جامعه مرجع در مستندسازی و در دسترس قرار دادن تاریخچه آنها بر اساس شرایط خاص خود است».

از این رو، این فرآیندهای فراگیرِ تولید آرشیو در کلیت آن است، نه فقط بایگانی که نماینده عامل انسانی و ایجاد تاب آوری است.

مطالعات موردیِ تحقیق شده برای پروژه CURIOS نشان می‌دهد که چگونه فعالیت فرهنگی، از طریق تولید میراث اجتماعی، اهمیت فرهنگ را در کمک به توسعه جوامع تاب‌آور روشن می‌سازد.

روش شناسی

داده های تجربی از طریق مصاحبه های کیفی نیمه ساختاریافته با اعضای هر یک از گروه های میراث اجتماعی جمع آوری شد. تاب آوری فرهنگی چیست   تاب آوری فرهنگی چیست   تاب آوری فرهنگی

مصاحبه های فهرست شده ۱-۱۴ داده های اعضای Comainn Everydraidh است در حالی که مصاحبه های ۱۵-۲۳ داده هایی از گروه های مستقر در Portsoy است.

مصاحبه‌ها از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۳ انجام شد. شرکت‌کنندگان برای ارائه طیف وسیعی از دیدگاه‌ها از هر حوزه پژوهشی، از افرادی که دارای موقعیت‌های مسئولیت بودند تا افرادی که در طیف وسیعی از فعالیت‌ها شرکت داشتند، انتخاب شدند.

هدف گردآوری دیدگاه‌های گوناگون از سوی کسانی بود که در میراث جامعه مشارکت داشتند، به منظور درک چگونگی ساخت گفتمان‌های پیرامون تولید میراث اجتماعی.

مصاحبه ها به طور آشکار به دنبال مسائل مفهومی مطرح شده توسط پروژه CURIOS و کار سازمان های میراث اجتماعی کُدگذاری شدند (اشتراوس، ۱۹۸۷).

کُدگذاریِ باز به طور شهودی از یک رویکرد پایه ای توسعه یافته است که امکان توسعه یک تحلیل موضوعی و تاب آور را فراهم می کند (براون و کلارک، ۲۰۰۶).

این مبحث به یک سری کُدهای توصیفی تر تبدیل شد (ولش، ۲۰۰۲) تا نشان دهد که شرکت کنندگان چگونه افکار، احساسات و عواطف خود را نسبت به سوالات پرسیده شده توصیف می کنند.

میراث جامعه

ارتباط بایگانی‌های میراث اجتماعی با تاب‌آوری به دلیل شیوه‌ای است که داوطلبان در جوامع تاریخی بسیج می‌کنند و از طریق روایت‌های تاریخی ارتباط برقرار می‌نمایند.

برای فلین (۲۰۰۷:۱۵۳) تمرکز واقعی و مهم بر ماهیت این موضوع است که چگونه این نوع فعالیت ها توسط خود جوامع هدایت می شوند، همانطور که او بیان می کند:

تاریخچه های جامعه یا بایگانی های جامعه، فعالیت های پایه مستندسازی، ثبت و کاوش میراث جامعه است که در آن مشارکت، کنترل و مالکیت جامعه بر پروژه ضروری است.

این فعالیت ممکن است در ارتباط با سازمان‌های میراث رسمی اتفاق بیفتد یا نباشد، اما انگیزه و جهت‌گیری باید از درون خود جامعه باشد.

در اینجا، عاملیت با جامعه است تا حس تاریخی خود را از مکان برای اهداف خود ارائه و بیان کند، تنها در صورت لزوم با نهادها و دولت (محلی) درگیر می شود.

این امر با کار ذکر شده قبلی توسط استیونز و همکاران مطابقت دارد. (۲۰۱۰) که استدلال می کنند که کار آرشیوی به خوبی فراتر از آرشیو حرکت می کند، که در روش هایی آشکار می شود که اعضای جوامع مختلف تاریخی در مورد تمایل خود برای بازنمایی تاریخ خود و گفتن داستان های روزمره در مورد جوامع خود فکر می کنند: تاب آوری فرهنگی   تاب آوری فرهنگی   تاب آوری فرهنگی

این در مورد حفظ تاریخ و فرهنگ جامعه و گالیک و تصاویر و همه اینها برای خود جامعه است (۹).

بله، من فکر می کنم از زمانی که ما در مدرسه بودیم، در مطالعه تاریخ تغییرات زیادی ایجاد شده است، زیرا تأکید بسیار بیشتری بر زندگی روزمره و مردم عادی شده است (۲۰).

از این رو، این انگیزه سیاسی برای بیان یک روایت تاریخی به صورت جمعی است که منعکس کننده علایق یک مکان خاص است.

این اغلب در مقابل ادعاهای میراث محلی یا ملی‌گرایانه‌ی گسترده‌تر است که تاریخ‌های اجتماعی دقیق‌تر و روزمره مکان را از دست می‌دهند (Mason and Baveystock, 2008).

برای کرزول (۲۰۱۲:۱۶۵)، چنین آرشیوهای اجتماعی، فضاهایی از «حافظه به حاشیه رانده شده» را نشان می‌دهند که «توجه را به چیزهایی جلب می‌کنند که مردم به یک طرف فشار می‌آورند و نادیده می‌گیرند، چیزهایی که آن را به مکان‌های رسمی خاطره تبدیل نمی‌کنند».

علاوه بر این، مک‌کنزی (۲۰۱۰:۱۶۳-۱۶۴) استدلال می‌کند که پروژه‌های میراث فرهنگی (در شمال غربی ساترلند که با مطالعات موردی CURIOS انطباق قوی دارد) روشی برای توانبخشی در روان‌های جمعی برای رسیدگی به شکایات گذشته است:

بخشی از آن تلاش جسورانه و جمعی برای برگرداندنِ قرن‌ها سلب مالکیت، که نه تنها از طریق پاکسازی‌ها، بلکه از طریق از دست دادن بیشتر مردم، مشاغل، برای مثال، در بخش‌های ماهیگیری و جنگل‌داری و خانه‌هایی که به خانه های تعطیلات تبدیل شده است.

این پروژه‌های جمعی در مورد نقشه‌برداریِ مجدد از زمین به روش‌هایی هستند که جایگزینی خیالی را در کنار فرآیندهای سلب مالکیت و شیوه‌های خصوصی‌سازی و محصور کردن که زیربنای آن‌ها بوده است، پیشنهاد می‌کند.

این با سعید (۱۹۹۴: ۲۱۰, ۲۲۶, ۲۰۹)، که بیان کرده است که ابتکارات فرهنگی بخشی از “فرهنگ مقاومت” هستند، از این جهت که قلمروی فرهنگی را ترسیم می کنند – “بازپس گیری، تغییر نام” است.

و دوباره ساکن شدن [در] زمینی که مقدم بر «بازیابی قلمرو جغرافیایی» است. فرآیند جمع‌آوری این خاطرات به حاشیه رانده شده، فرآیندی است که به دنبال برهم زدن عدم تقارن‌های متعارف دانش-قدرت، به‌ویژه آن‌هایی که با تلاش‌های حرفه‌ای مرتبط هستند، از طریق ایجاد مکان‌های خاطرات خود، یعنی آرشیوهای مورد نیاز برای نگهداری مجموعه‌هایشان، است.

در این مثال، برای هر یک از گروه‌ها یک سیاست خِرد وجود دارد که «می‌تواند میراث‌های [مشترک] را تحت تأثیر قرار دهد و از طریق آن تلاش‌هایی برای سازماندهی مجدد زمان و مکان به‌عنوان استخراج، شکل‌دهی و بازنمایی حافظه انجام شود» (کراچ و پارکر). ، ۲۰۰۳:۳۹۶).

مفصل بندیِ مکان، فضا و سلسله مراتب (تاریخی) در بازی است که فعالیت آنها را به جمع آوری، تحقیق، حفظ و ارائه تاریخ و میراث مکان خود سوق می دهد:

نه افرادی که به شما نگاه می‌کنند و به شما می‌گویند که باید چه کار کنید یا تفاوت‌های شما را بررسی می‌کنند و به خاطر چیزهایی که به آن اعتقاد دارید، کاری که انجام می‌دهید، شیوه زندگی و غیره می‌دانند که شما دیوانه هستید. بنابراین من فکر می کنم که این نقطه قوت یک Comann Everydraidh است – نشان دادن خودمان (۱).

بخشی از تاریخ بودن، بخشی از موزه بودن و ترویج تاریخ محلی. بسیاری از آنها کل توسعه بازسازی و همه چیز را تماشا کردند و از آن زمان به نوعی متعهد شدند زیرا آنها فقط فکر می کنند این چیز خوبی است (۱۵).

رابرتسون (۲۰۱۲:۷) این را در زمینه “میراث از پایین” مورد بحث قرار می دهد که به موجب آن “هم وسیله ای است و هم مظهر اقدامات ضد هژمونیک” جایی که هدف اصلی بیان موضعی است که با یک از بالا به پایین مطابقت ندارد.

روایت است، اما هدف آن نشان دادن زندگی‌های «معمولی» و شیوه‌های فعلی است که با تاریخ آن‌ها همراه است. مرکز این بحث ها مکان، هویت و مفهومی از سکونت است (اینگولد، ۲۰۰۰) که در طول زمان ایجاد می شود و هر یک را در رابطه با میراثی که جوامع می خواهند ایجاد کنند، تقویت می کند.

این موضوع منعکس کننده انواع موادی است که در این جوامع جمع آوری می شود (به کادر ۱ مراجعه کنید)، زیرا هر دو شکل میراث ملموس و ناملموس برای آرشیو آنها جمع آوری شده است.

در مجموع، کادر ۱ نشان‌دهنده بخش بزرگی از گروه‌های میراث اجتماعی «اشیاء» است که برای جمع‌آوری انتخاب می‌کنند و از این انباشته آثار فرهنگی است که هویت مکان تاریخی آنها شکل می‌گیرد:

مصنوعات ما فی نفسه مصنوع نیستند. آنها چیزهایی هستند که افراد خاصی داشتند، آنها شیوه زندگی مردم را به تصویر می کشند. آنچه می بینیم این است که اطلاعات در مورد مردم مهم است. این مصنوعات نیست.

همانطور که کرزول (۲۰۱۲:۲) استدلال می کند، “چیزها در قلب فرآیند ساخت یک بایگانی از یک مکان قرار دارند” و برای او، مطالعه روند بایگانی توسط کسانی که ما را ترغیب می کنند تا مراقبت لازم را انجام دهیم، مطلع می شود.

توجه به چیزهایی که مردم به یک طرف فشار می آورند و نادیده می گیرند، چیزهایی که آنها را به مکان های رسمی خاطره تبدیل نمی کند.

کرسول از مفهوم «باستان شناسی نجات» پیرسون و شنکس استفاده می کند (نمونه ای از این موضوع را نیز به لوریمر و مک دونالد (۲۰۰۲) مراجعه کنید) تا بر مخاطرات فرهنگی بالای موجود در «پیوند دادن چیزهای به ظاهر بی ارزش به روایت های بی پایان، سیاسی» تمرکز کند.

آرزوها و ناامیدی هایی که در اطراف آنها انباشته شده است» (Cresswell, 2012:2 به نقل از Pearson and Shanks, 2001: 156).

بنابراین همانطور که رابرتسون (۲۰۱۲) با ساخت میراث خود از پایین اشاره می کند و همانطور که اینگولد به طور مستقیم نشان می دهد، این رابطه قوی بین مکان و مسکن است که “چشم انداز مسکن” است که بر اساس آن منظره به عنوان یک سابقه پایدار از – و گواه بر زندگی و آثار نسل‌های گذشته که در آن زندگی کرده‌اند،

و با انجام این کار، چیزی از خود در آنجا باقی گذاشته‌اند.» (اینگولد، ۲۰۰۰: ۱۸۹). گروه‌های CE و Portsoy به قدری بر تلاش برای بازنمایی خود، به هر دو شکل فیزیکی و مجازی، متمرکز شده‌اند که یک منظر میراث اجتماعی را ایجاد کرده‌اند که همه فعالیت‌ها بر اساس آن جمع می‌شوند.

مرکزیت این فرآیند درک این موضوع بوده است که نوعی «حقیقت» تاریخی قابل بازنمایی است. از دیدگاه جوامع تاریخی، «حقیقت» (اصطلاح لغزنده) روایتی از تاریخ را نشان می‌دهد که توسط خود جوامع ارائه می‌شود، از دیدگاه آنها ساخته می‌شود و فرآیندهای اجتماعی‌شده‌ی یادآوری آنها را منعکس می‌کند:

در چند صد سال گذشته ما سعی کرده‌ایم آن را از نظر تاریخی دقیق کنیم، اما هر داستانی که قبل از آن وجود داشته باشد، نمی‌توانید آن را به‌عنوان دقیق تاریخی تضمین کنید، مگر اینکه سندی دریافت کنید که نشان دهد شخصی آنجا بوده است.

بنابراین، میراث اجتماعی مجموعه‌ای از پیوندهای مکان‌محور بین افرادی را نشان می‌دهد که گرد هم می‌آیند تا روایت‌های تاریخی خود را جمع‌آوری کرده و به اشتراک بگذارند.

آن‌ها در یک فضای کاری از فعالیت‌ها در هم تنیده می‌شوند، مانند فلین (۲۰۰۷) و استیونز و همکاران. (۲۰۱۰) پیشنهاد می کند، مجموعه ای از فرآیندها را ایجاد می کند که جامعه رانده می شوند، اما همچنین فراتر از خود کار میراث خاص حرکت می کنند.

این شکل‌گیری اجتماعی گروه‌ها و جوامع، سازماندهی آنها و تمایل مداوم آنها برای ارائه میراث است که میراث جامعه را فراتر از تولید آرشیو و روایت آن به سایر حوزه‌های جامعه سوق می‌دهد.

در این مرحله است که مقاله به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه این نقطه “فشار” برای میراث جامعه نشان می دهد که چگونه فرهنگ می تواند در توسعه جوامع تاب آور مهم باشد.

در هر دو جامعه، الگوهای مشابهی را می توان از نظر چگونگی رشد هر سازمان برای رسیدن به فراتر از نقطه شروع اولیه خود مشاهده کرد.

حوزه فعالیتی که میراث و فرهنگ ارائه می‌دهند از طریق توسعه عامل انسانی گسترش می‌یابد و بنابراین، دامنه فعالیت‌هایی که این گروه‌ها برای گروه‌های میراث داوطلبانه فعالیت می‌کنند نیز افزایش می‌یابد. تاب آوری فرهنگی

پورتسوی و لوئیس راه‌های موفقیت‌آمیزی را نشان می‌دهند که در آن فعالیت‌های میراث اجتماعی منجر به انواع نتایج و مزایای مختلف برای جوامع محلی شده است، که به عنوان کاتالیزور برای عامل انسانی و فعالیت تاب آور عمل می‌کند.

این فعالیت‌ها بر جوامع آنها تأثیر گذاشته است، زیرا آنها شروع به استفاده از ساختمان‌های غیرقابل استفاده رسمی برای نیازهای جامعه می‌کنند.

بخش‌های زیر زمینه‌های مختصری را به دو سازمان میراث اجتماعی و راه‌هایی که در آن توسعه یافته‌اند ارائه می‌کند، و نشان می‌دهد که چگونه آنها به طور هدفمند مجموعه‌ای از اقدامات و مسیرهای قابل شناسایی را در تلاش برای توسعه منابع میراث اجتماعی خود اتخاذ کرده‌اند.

ارتباطات Comainn Everydraidh و Hebridean در ۴۰ سال گذشته، حدود ۲۲ “Comainn Everydraidh”1 (CE) در هبریدهای بیرونی CE تاسیس شده است، گروه های اداره شده توسط جامعه هستند که در دهه ۱۹۷۰ با یک هدف سیاسی و فرهنگی بسیار خاص شروع به کار کردند – حفظ فرهنگ، تاریخ و زبان در درجه اول مناطق گالیک اسکاتلند.

هر کدام خود مختار هستند و سنت های فرهنگی مربوط به محل خاص خود را حفظ کرده اند. در هر منطقه یک گروه جداگانه از داوطلبان وجود دارد که فرآیندهای جمع آوری و نگهداری را اداره و مدیریت می کنند.

چیزی در مورد جامعه، در جامعه و ایجاد شده توسط خود جامعه

بنابراین تأکید زیادی بر تدارک جامعه محلی به منظور به تصویر کشیدنِ تاریخ و میراث آن منطقه است.

کار حافظه (نورا، ۱۹۸۹) برای این رویکرد مرکزی است زیرا جوامع احساس می کنند که اگر این تاریخچه افراد و مکان ها جمع آوری نشود، از بین خواهند رفت.